ഏകം

ഏകാന്തതയിൽ ബലമായി
തുന്നിച്ചേർക്കപ്പെട്ട ഞാൻ
ജീവിതത്തിൻ്റെയീ സ്നേഹം തീർന്ന
വാടകമുറിയിൽ ഒറ്റക്കാണ്.
എനിക്ക് ആശ്വാസമായിരുന്ന കവിത,
ആസ്വാദ്യമായിരുന്നു അവർക്ക്.
ഞാനോർത്തു, സ്നേഹശൂന്യരായ
മനുഷ്യർക്ക് പിന്നെ ഈ വാക്കുകൾ
എങ്ങനെ ഉൾക്കൊള്ളാനാവും?

പരിചിതത്വത്തിന് ചിതയൊരുക്കിയവരുടെ
കഥകളുണ്ടെൻ്റെ കവിതയെഴുതാനായി
മാറ്റിവച്ച പുസ്തകത്തിനു ചുറ്റും
നിലവിളിച്ചു നടക്കുന്നു.

സ്നേഹത്തിൻ്റെ ഒരു തരി പോലും
ഇല്ലാത്ത ഈ അതിജീവനം
എന്നെ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.

തീരമടുക്കാതെ കര കണ്ടു പോയ
കടലിൻ്റെ കഥ കേൾക്കാൻ കൂടി
ആരുമില്ല.

ശ്വാസം മുട്ടി നിന്ന പേനയിലെ
മഷിയ്ക്കു നന്ദി.